In dit Hongaarse verkiezingsjaar was een lokale vereniging voor ouderen was zo aardig om ons uit te nodigen voor een cabaret avond. Wij kregen zoals iedereen gratis “ere” toegangskaartjes om het lokale cultuurcentrum binnen te komen en als buitenlanders werden we zelfs volledig begeleid, want stel je eens voor dat wij het Hongaarse cabaret niet zouden begrijpen. Bij het naar binnen gaan werden we al gelijk geconfronteerd met de regionale parlementskandidaat van de socialistische partij, een fraai beschilderde (niet natuurlijke) blondine waarvan de leeftijd onder het plamuur- en verfwerk werk niet goed geschat kan worden en – wanneer ze er niet bij is – Barbie wordt genoemd.
Het cabaret werd gebracht door bekende TV humoristen die normaal in een Boedapester theatertje optreden. De eerste die opkwam presenteerde gelijk de Barbie parlementariër in spe: goh, wat leuk… kijk eens wie hier ook is… en hoe goed zal het wel niet zijn om door zo’n knappe verschijning in Budapest, in het parlement, vertegenwoordigd te worden… Barbie mocht natuurlijk ook wat aardigs zeggen.
De presentator van Barbie en zijn collega’s trakteerden de aanwezigen vervolgens op hele series moppen. Geen politieke mopjes, maar gewoon algemene mopjes en heel veel mopjes die je niet onder een Hongaarse kerstboom kunt vertellen. In ieder geval niet wanneer er kindertjes in de buurt zijn. Dat risico was er niet, want de gemiddelde leeftijd was zeker wel 65 jaar. Met z’n zessen losten de moppentappers elkaar af en zo vulden ze in totaal 2 uur. Iedere keer wanneer een nieuwe moppentapper onder de noemer “cabaretier” op het toneel verscheen werd het publiek begroet en werd – de gelegenheid kon niet beter worden gekozen – heel subtiel maar onmiskenbaar de aandacht op Barbie gevestigd.
De gemeente waar deze “cabaret”-avond zich afspeelde is een klein voormalig socialistisch (lees: communistisch) bolwerk, waar de landbouw als een politieke voorbeeldfunctie, met veel geld verdrongen werd door de industrie. Na de grote politieke veranderingen in 1989 bleef hulp vanuit Budapest verder uit. Het nieuwe politieke systeem zag geen heil meer in het politiek en materieel bevoordelen van “voorbeeld gemeenten”. Sterker nog, in vergelijking met buurgemeenten – en zelfs in vergelijking tot de hele regio – staat de onderhavige gemeente er infrastructureel zo goed voor, dat die gemeente nog altijd niet op extraatjes hoeft te rekenen. Alleen de bewoners, traditioneel landbouwers, aangevuld met werkzoekenden van elders die – om reistijd en -kosten te sparen – naar hier verhuisd zijn, die bewoners dus, dat zijn nu over het algemeen oudere en voor een belangrijk deel gepensioneerde, productiemedewerkers, geen hoog opgeleiden.
Het grootste deel van de arbeidsintensieve industrie is gemechaniseerd of naar China vertrokken, de bevolking vergrijsd en “de politiek” zorgt dat ze een pensioentje krijgen.
Er zijn natuurlijk wel nieuwe partijen gekomen, maar in een politiek bolwerk – zoals vroeger Zuid Limburg een KVP bolwerk was – komen de nieuwe partijen moeilijk aan de bak. De “nieuwe” partijen proberen met hun politieke overtuigingen en argumenten kiezers te winnen en zulke partijen mogen blij zijn wanneer maar liefst 30 mensen hun bijeenkomsten bezoeken.
Het grootste gevaar vormen de allernieuwste partijen. Partijen die gebruik willen maken van onvrede onder de bevolking. Onvrede over werkeloosheid die – op papier tenminste – onder het oude regime niet bestond. Of onvrede over de voortdurend stijgende prijzen. Onvrede over wegonderhoud. Onvrede over jongeren die hun jeugd in disco’s willen vieren en onvrede over ouderen die hun rust willen… Partijen die op een agressieve manier proteststemmen werven (zonder realistische oplossingen te bieden) onder kiezers die door de jaren heen dom zijn gehouden.
Voor zulke kiezers, in zulke gemeenten, is een “cabaretavond” waar je – zoals vanouds – met honderden kunt lachen om moppentappers nog altijd de beste verkiezingscampagne. De zaal zat bomvol.
Leave a Reply